Przegapiłeś rozdział?  

Gdyby Tomek miał być całkowicie szczery, to musiałby przyznać, że pomysł wyruszenia w świat i walki z niebezpiecznym smokiem nie był tak do końca przemyślany. Ale trzeba dotrzymywać danego słowa - zwłaszcza, jeśli się je dało samemu sobie. A więc Tomek wyruszył w świat, aby odkryć to, co jest do odkrycia w Magicznej Krainie na Chmurach.  

Tomek szedł przez ciemny i trochę straszny las. Wkrótce zobaczył większość na rzece. Nie namyślając się długo, podszedł do większości i już miał na niego wejść, gdy nagle przed nim wyskoczył ninja.  

- Co ty tu robisz?  

- Chcę przejść mostem przez rzekę - odparł Tomek.  

- Ależ tego się tak nie robi. Ja jestem strażnikiem mostu - powiedział z poważną miną ninja.  

- Ach tak, to bardzo ciekawe. A na czym polega twoja praca? - spytał Tomek.  

- Strzegę mostu i pilnuję, żeby każdy, komu to przyjdzie do głowy, tak po prostu na niego nie właził.  

Tomek zamyślił się. On sam nie uważał, że jest taki jak "każdy", on był Tomkiem i wybrał się w podróż aby przeżyć jakąś przygodę.  

- No tak, oczywiście masz rację. Ale czy JA nie mógłbym przejść tym mostem przez rzekę? - zapytał.  

Ninja zachichotał.  

- Powiedz mi, czy ty naprawdę nic nie wiesz o strażnikach mostów? 

- Nie bardzo - przyznał Tomek - tak naprawdę to po raz pierwszy jestem poza terenem Szkoły Kucyków, więc pewnie jest jeszcze dużo rzeczy, o których nic nie wiem. 

Ninja pokręcił głową.  

- No więc, aby dostać pozwolenie na przejście mostem, musisz odpowiedzieć na jedno pytanie. Jedno trudne pytanie! Jedno... Bardzo trudne pytanie! 

- Naprawdę? Mam nadzieję, że mi się uda - powiedział Tomek.   

Tomek spojrzał na ninja. Ninja spojrzał na Tomka. Obaj milczeli przez chwilę.   

- Nie… A więc jakie to pytanie? 

- Zaraz, zaraz, muszę je tylko wymyślić! Prawdę mówiąc rzadko ktoś tędy przechodzi, więc wyszedłem trochę z wprawy. 

Tomek usiadł i czekał cierpliwie.  

Nagle ninja poruszył się, jakby coś w niego trafiło.  

- Jest! Wymyśliłem. To jest bardzo trudne pytanie. Jesteś gotów? 

Tomek przytaknął.  

- Jaki jest... Twój ulubiony kolor? 

- Tak, to rzeczywiście trudne pytanie - powiedział Tomek. - A jaki jest twój kolor? 

- Oczywiście czarny! 

- Naturalnie. Ja myślę, że moim ulubionym kolorem jest różowy. Albo... Nie, poczekaj. Pomarańczowy! Nie… Zielony. Tak, właśnie zielony. 

- Nie możesz tak po prostu wymieniać wszystkich kolorów. Jestem strażnikiem mostu i oczekuję jasnej odpowiedzi. 

- Zielony - odparł Tomek pewnym głosem. 

- Niech będzie. Możesz przejść mostem przez rzekę - powiedział ninja. - Ale właściwie to dokąd idziesz? 

- Idę znaleźć smoka Drago i walczyć z nim.  

Ninja zbladł.  

- To jest bardzo zły pomysł. Drago jest diabelsko niebezpieczny i pluje ogniem! Może zostałbyś po prostu razem ze mną. Porzucalibyśmy sobie gwiazdami ninja i robilibyśmy inne ninja-rzeczy? 

Tomek uśmiechnął się i pokręcił głową.  

- To miłe z twojej strony ninja, ale jeżeli obiecałem sobie, że znajdę smoka Drago, to muszę go znaleźć. Być może spotkamy się innym razem. 

Tomek zgłodniał od tej długiej pogawędki ze strażnikiem ninją i od odpowiadania na jego pytanie, więc postanowił zjeść przygotowany wcześniej posiłek.  

Znalazł się w lesie małą polankę, na którą padały promienie słoneczne przebijając się przez korony drzew. Leżało tam kilka większych kamieni, na których można było usiąść. Tomek rozpakował jedzenie i właśnie miał zagłębić zęby w kanapce, gdy usłyszał jakiś odgłos zza krzaka.  

- Ćśś! 

Tomek wpatrywał się w krzaka.  

- Ćśś! - usłyszał znowu.  

To było bardzo dziwne. Tomek wstał i zajrzał za krzak. Było tam wejście do pieczary, a w niej Tomek zauważył parę świecących się oczu.   

- Hm… Cześć.  

Tomek nigdy wcześniej nie widział takich dziwnych oczu i nigdy wcześniej nie rozmawiał z kimś, kto chował się w pieczarze. Dlatego nie wiedział, co ma powiedzieć.   

- Cześć - wyszeptał.  

- Masz coś do zjedzenia? - zapytał głos z pieczary. 

- No pewnie. Jak wyjdziesz na słońce mogę się z tobą podzielić - powiedział Tomek. - Przyjemnie byłoby mieć jakieś towarzystwo przy jedzeniu.  

Oczy przybliżyły się do Tomka i okazało się, że należały do bladego, chudego wampira.  

- Nie, nie da rady. Bo ja jestem wampirem - odpowiedział.  

- Naprawdę? - zapytał Tomek.  

- Tak, i my nie tolerujemy światła. Absolutnie żadnego. Dlatego nie mogę wyjść z pieczary i szukać jedzenia w ciągu dnia, a ponieważ trochę boję się ciemności, to w nocy też nie wyjdę.  

- O, do pioruna. Rzeczywiście masz problem. Ale jeżeli usiądziesz w cieniu, to ja mogę usiąść obok ciebie na słońcu i możemy podzielić się moim jedzeniem. Mam i kanapki, i mandarynki, i różne inne rzeczy - powiedział Tomek.  

I tak siedzieli obok siebie i zajadali.  

- Jak chcesz wiedzieć, to planować znaleźć smoka Drago i walczyć z nim. Wiesz, w którą stronę mam iść? - spytał Tomek.  

Wampir omal nie zadławił się kawałkiem banana.  

- Drago? Drago jest diabelsko niebezpieczny i zieje ogniem, i pożera zarówno ludzi, jak i zwierzęta. Trzymaj się od niego z daleka! 

- To prawda, tak o nim mówią. Ja jednak i tak chcę go znaleźć - odparł Tomek.  

- No to jesteś na właściwej drodze - powiedział wampir i wskazał w głąb lasu.  

- Dziękuję. Może się jeszcze kiedyś zobaczymy - powiedział Tomek, wstał, nałożył swój plecak i wszedł do lasu.   

Nie zaszedł jednak zbyt daleko, gdy zaczął żałować, że jednak nie został w domu w swojej bezpiecznej Szkole Kucyków. A to dlatego, że robiło się coraz ciemniej i zaczęła nadchodzić mgła. Nagle usłyszał ochrypły, ohydny śmiech. Tuż przed sobą... 

Kiedy Tomek usłyszał ten ochrypły, obrzydliwy śmiech w ciemnym lesie, oblał się zimnym potem. A że kucyki nie mają bujnej sierści, to zrobiło mu się naprawdę zimno.  

- Co to może być? Czy zdążę zawrócić? - pomyślał Tomek, ale zanim sobie odpowiedział, pojawiła się przed nim wiedźma.  

Znów zaśmiała się głośno i obrzydliwie.  

- Nie, kolego, tejdy nie przejdziesz! 

- Ale... - zaczął Tomek, ale wiedźma przerwała mu i nie pozwoliła dokończyć.  

- Nie przejdziesz dopóki nie oddasz mi wszystkich swoich rzeczy! 

- Ach tak. Dobrze - powiedział Tomek zrzucając plecak.  

- Co… Co ty robisz? - spytała wiedźma.  

- Oddaję ci wszystkie moje rzeczy. 

- Ale to nie tak ma wyglądać! Musisz protestować i nie zgadzać się, a ja wtedy będę cię straszyć, że cię przemienię w kamień albo w pompkę do roweru, albo w coś równie ohydnego!   

- Aha... - powiedział Tomek. - Przepraszam, ale jestem pierwszy raz w lesie i po raz pierwszy spotkałem wiedźmę. Dlatego nie wiem, co trzeba robić. Ale jeśli to dla ciebie takie ważne, aby mieć wszystkie moje rzeczy, to proszę, możesz je sobie wziąć. Ja w każdym razie nie mam ochoty być przemienionym w pompkę do roweru. 

Tomek zaczął wyciągać rzeczy ze swojego plecaka. Wyciągnął szalik, notatki, miecz i kilka innych rzeczy.  

- Masz.  

Tomek podał rzeczy wiedźmie, ale ona ze złością potrząsnęła głową.  

- Jeśli to ma tak wyglądać, to ja wcale nie chcę twoich rzeczy. 

Tomek pomyślał, że wiedźma jest trochę dziwna. Ale szybko wzruszył ramionami i zaczął pakować rzeczy z powrotem do plecaka. Kiedy z trudem wszystko to pakował, zwrócił się do wiedźmy.  

- Możesz mi pomóc? Idę na spotkanie ze smokiem Drago i chcę się z nim bić. Czy znasz drogę, bo ja się wcale nie orientuję? 

Wiedźma otworzyła szeroko oczy.  

- Drago jest diabelsko niebezpieczny i zieje ogniem, i pożera zarówno ludzi, jak i zwierzęta. I nie lubi wody sodowej! Czy to nie jest straszne?  

- Owszem. Nawet bardzo. Ale obiecałem sobie, że go znajdę. To jak, wskażesz mi drogę? - spytał Tomek.  

Wiedźma znów zarechotała po wiedźmowemu.  

- Owszem, mogłabym ci wskazać. Ale nie zrobię tego, bo nie dałeś mi wszystkich swoich rzeczy!

 - Ale... - powiedział Tomek.  

- Nie żadne "ale". Ponieważ nie dałeś mi wszystkich swoich rzeczy, to nie mam ochoty wskazywać ci drogi. 

Wiedźma znów się zaśmiała, odwróciła i poszła swoją drogą.  

Tomek westchnął. Nie bardzo rozumiał, co zrobił źle. Już miał upchnąć wszystkie rzeczy do plecaka i go zapiąć, gdy zauważył w nim coś, czego sam tam nie wkładał, gdy się pakował. Była to klepsydra i lista. Tomek otworzył listę. Był od Romka, tego najbardziej siwego z kucyków, który był najlepszy w kłusowaniu w Szkole Kucyków.  

W liście było napisane:  

"Dla Tomka. Jeśli dobrze zrozumiałem, pragniesz zwiedzić Magiczną Krainę na Chmurach. Ale twoje miejsce jest wśród kucyków i zawsze możesz zmienić swoje plany. Jeśli wrócisz do Szkoły Kucyków zanim cały piasek się przesypie w klepsydrze, to zdążysz wziąć udział w Paradzie, w której wystąpimy jako już wyszkolone kucyki. Jeśli nie zdążysz, nie będziesz już nigdy jednym z nas". 

Tomek złożył listę, spojrzał na klepsydrę i przełknął ślinę.

Tomek poszedł w stronę pirackiego statku. Trudno było mu iść po piasku, a jego nogi stawały się jakby coraz cięższe. Nic dziwnego, w końcu szedł przez cały dzień. Był już blisko statku, gdy rozległ się wielki huk i coś ciężkiego wylądowało tuż obok Tomka. Kula armatnia! 

- Przestań strzelać, ja chciałem tylko o coś zapytać - krzyknął Tomek z nadzieją, że ktoś go usłyszy. Odpowiedział mu zachrypły głos.  

- Ojej, przepraszam, to tak z nawyku. My, piraci, lubimy strzelać z armat do ludzi. 

- Aha, to ty jesteś piratką? - spytał Tomek z ciekawością i podszedł bliżej.  

Na pokładzie statku pirackiego stała dziewczynka z opaską na jednym oku, dużą szablą, kolczykiem w uchu, dwiema drewnianymi nogami i papugą na ramieniu.  

- Czy ja jestem piratemką? Oczywiście, że jestem piratemkąjak najbardziej. Jestem Straszna Finka - władczyni siedmiu mórz, diabeł morski, znana i budząca postrach od Bieguna Północnego po Przylądek Dobrej Nadziei! 

- Łał. Fajnie - powiedział Tomek. - Ale, jakby to powiedzieć, muszę ci zadać pewne pytanie. Dlaczego twój statek stoi pośrodku pustyni? 

Straszna Finka nagle się rozgniewała.   

- A dlaczego niby ty jesteś na pustyni?

- Przede wszystkim dlatego, że zgubiłem drogę. Poluję na smoka Drago, ale nie bardzo wiem, gdzie mogę go znaleźć. - odpowiedział Tomek. 

Straszna Finka otworzyła szeroko oczy.

 - Słuchaj no, to jest głupi pomysł. Drago jest diabelsko niebezpieczny i zieje ogniem, i pożera zarówno ludzi jak i zwierzęta, i nie lubi wody sodowej, i jest zły, i jest tak silny, że może podnieść statek piracki i rzucić go na pustynię! 

Tomek przełknął ślinę. Pomyślał sobie, że im więcej o nim słyszał, tym straszniejszy Drago się wydawał.  

Finka kiwnęła rezolutnie głową:

- I tak właśnie się stało. Drago rzucił mój statek tutaj i nie mogę wypłynąć na siedem mórz i plądrować innych. 

- Watashi wa kyandî ga hoshîdesu - zaskrzeczała nagle papuga.  

- To twoja papuga umie mówić? 

- Aha - odpowiedziała dumnie Finka.  

- A co ona powiedziała? 

- Nie wiem, ona mówi tylko po japońsku. 

- Ach tak - odpowiedział zawiedziony Tomek. - A Drago? Czy wiesz, gdzie on mieszka? 

- Tak, musisz iść tą drogą - powiedziała Finka i wskazała mu kierunek.  

Tomek podziękował i wyruszył znów w drogę. Szedł i myślał, że tym razem poszło mu zaskakująco gładko z dowiedzeniem się, którą drogą ma iść.  

Nagle zaczął wiać wiatr. Najpierw mocno, potem jeszcze mocniej, a na końcu z wiatru zrobiło się tornado. Tomek wzniósł się w powietrze i zaczął wirować...

Tomek wirował w oku rozdartym z taką siłą i prędkością, jakiej nigdy przedtem nie przeżył. Razem z Tomkiem wirowały najprzeróżniejsze rzeczy - skarpetki, książki, puzzle, skrzynka i tysiąc innych przedmioty. Tomek koncentrował się najbardziej na tym, aby żadna z nich nie uderzyła go w głowę, ale także próbował rozejrzeć się za czymś, czego mógłby się przytrzymać.   

Nagle wicher ustał i w tej samej chwili Tomek zdążył złapać gumową łódkę, która leciała obok niego. Tomek i łódka spadli z wielkim impetem i pluskiem do rzeki.  

"O rany, to mogło się źle skończyć", pomyślał Tomek i jednocześnie zauważył, że łódka płynęła naprawdę bardzo szybko. I jeszcze szybciej, i szybciej. Przed nimi ukazał się wodospad.  

Tomek desperacko próbował wiosłować swoimi kopytami do brzegu, ale bez względu na to, jak mocno wiosłował, wodospad zbliżał się bardzo szybko. Tomek zamknął oczyi prawie zemdlał ze strachu.  

Gdy otworzył oczy, zobaczył, że on i łódka zostali wyrzuceni na brzeg. Był cały przemoczony od pyska do ogona, a wszystkie jego rzeczy leżały rozrzucone na trawie. Na szczęście wciąż miał swoją klepsydrę i przede wszystkim - żył.  

- Co tak leży i czego tu szukasz? - usłyszał nagle czyjś głos.  

Za Tomkiem stał wysoki mężczyzna z wielkimi bicepsami i jeszcze większymi wąsami. Obwieszony był linami i sprzętem do wspinaczki.  

- To właściwie długa historia, ale krótko mówiąc, jestem w drodze na zamek Draga. Czy wiesz, gdzie to jest? 

Wielki mężczyzna pokręcił głową.  

- To nie jest dobry pomysł. Drago jest diabelsko niebezpieczny i zieje ogniem, i pożera zarówno ludzi jak i zwierzęta, i nie lubi wody sodowej, i jest zły, i jest tak silny, że może podnieść statek piracki i rzucić go na pustynię! I bardzo brzydko pachnie mu z ust. 

Tomek przerwał mu zniecierpliwiony.  

- Tak, tak, już to słyszałem… Wiele razy. Ale czy wiesz, gdzie on mieszka? 

- Mogę ci pokazać. Musimy tylko wspiąć się na wierzchołek tej góry. Ale musimy się ścigać, kto pierwszy tam dotrze! 3-2-1 start! 

Tomek spojrzał w górę i skinął głową wskazując schody. 

- Nie możemy po prostu iść schodami? 

Nikt mu nie odpowiedział. Olbrzymi mężczyzna już wspinał się na górę. Tomek wzruszył ramionami i wszedł na schody. Po drodze zobaczył jabłoń i zerwał piękne, czerwone jabłko. Zanim dotarł na sam szczyt, zdążył uciąć sobie drzemkę i pogwizdać przekomarzając się z ptakiem. 

Na szczycie Tomek przez pół godziny cieszył się słońcem, zanim dotarł tam zziajany i oblany potem mężczyzna. Ależ był zły, gdy zobaczył Tomka. 

- Jak do pioruna to zrobiłeś?  

Tomek już miał wytłumaczyć, że po prostu wybrał schody i że to przecież jest łatwiejsze od całej tej wspinaczki, ale mężczyzna przerwał mu.  

- W takim razie zejdziemy w dół i zobaczymy, kto tam będzie pierwszy! 

Tomek szybko się zastanowił.  

- W porządku, ale najpierw pokaż mi zamek Drago. 

- No dobrze. Tam! - powiedział mężczyzna wskazując palcem, a potem, z zawrotną prędkością, zaczął ponownie schodzić w dół.  

Tomek pokręcił głową i zaczął iść w tym kierunku, który wskazał mu mężczyzna. W kierunku wielkiego, ciemnego zamku...

Tomek był w wyśmienitym humorze, kiedy tak wędrował do zamku. Zamek wyglądał w sumie trochę strasznie… A od czasu do czasu nad dachem pojawiał się ogień. Ale przynajmniej Tomek był pewny, że jest na dobrej drodze i nareszcie zbliża się do końca swojej wędrówki. Wprawdzie w trakcie tej wędrówki Tomek spotkał wiele ciekawych postaci, ale najwyższy czas aby dotrzeć do celu.  

W tym samym momencie, kiedy to pomyślał, potknął się o czyjeś długie nogi. Przed namiotem siedział czarodziej w pięknym, szpiczastym kapeluszu i to właśnie przez jego nogi Tomek omal się nie przewrócił.  

- Cześć - wymamrotał czarodziej słabym głosem. I westchnął.  

- Cześć, cześć - powiedział Tomek i miał zamiar iść dalej, bo przecież spieszyło mu się. Ale czarodziej był tak smutny, że Tomek się zatrzymał.  

- Czy coś się stało? 

- Nieidź dalej - westchnął czarodziej. 

- Chyba jednak coś się stało? 

- Nie, może… Trudno to wytłumaczyć - odpowiedział jeszcze słabszym głosem.  

Tomek zerknął na swoją klepsydrę. Nie miał za dużo czasu, ale szkoda mu było czarodzieja, który wyraźnie czymś się martwił.  

- Może jednak spróbujesz mi to wytłumaczyć? 

Czarodziej westchnął ponownie. Tak głęboko, że jego namiot załopotał.  

- Widzisz, ja jestem czarodziejem. 

Tomek przytaknął. To był czarodziej.  

- I dlatego mogę wyczarować różne rzeczy. Najprzeróżniejsze. 

- To fantastyczne! - powiedział Tomek.  

- Nie tak, tak można by sądzić - powiedział czarodziej. - Ale… Jeśli mogę wszystko wyczarować, to przecież niczego mi nie brakuje. Nie mam pojęcia, co sobie życzyć na urodziny. Jeśli można mieć wszystko, co jest na świecie, to w końcu zaczyna to być nudne. 

Tomek zamyślił się.  

- Może po prostu brakuje ci jakiegoś hobby? 

Czarodziej ożywił się.

 - Hobby? Tak… To może jest dobry pomysł.  

Tomek pstryknął - co jest raczej trudne jeśli ma się kopyta a nie palce. Przyszedł mu bowiem do głowy jeszcze lepszy pomysł. Przydałoby mu się towarzystwo w drodze, a poza tym, dobrze byłoby mieć kolegę czarodzieja, gdyby okazało się, że Drago rzeczywiście jest tak niebezpieczny, jak wszyscy o nim mówią.  

- Może twoim hobby mogłaby być przygoda? Wówczas mógłbyś wyruszyć ze mną, aby ją przeżyć? 

- Ależ mój młody przyjacielu, to jest fantastyczny pomysł. Ruszajmy w drogę! - powiedział czarodziej i skoczył na nogi. 

- A nie chcesz usłyszeć, na czym ta przygoda ma polegać? - spytał Tomek.  

- E, to możesz mi opowiedzieć po drodze. Chodźmy.

 I tak to Tomek i czarodziej wyruszyli na spotkanie przygody. Dokładnie po 24 krokach czarodziej zatrzymał się.  

- Co się stało? 

Czarodziej usiadł na kamieniu.  

- Właściwie to wcale nie jest łatwo tak iść i iść. Może ja jednak nie mam na to ochoty. Poza tym zmęczyłem się. 

Tomek już miał coś powiedzieć, ale powstrzymało go głośne chrapanie. Czarodziej zasnął. Tomek westchnął i owinął czarodzieja w jego czarodziejski dywan. Takim oto sposobem kucyk znów został sam.  

Ale nie na długo, bo nagle usłyszał za sobą tętent kopyt. I głos, który krzyknął:  

- Stój! Albo tego pożałujesz!

Tomek spojrzał przestraszony za siebie.  

- Stój - krzyknął znów głos.  

Tomek nie bardzo wiedział, co ma zrobić. Z jednej strony najbardziej logiczne wydawałoby się zatrzymać, jeśli ktoś krzyczy "stój!", ale z drugiej strony głos, który krzyczał, brzmiał dość gniewnie.  

Problem rozwiązał się sam, ponieważ gdy Tomek szybko przebierał nogami w stronę zamku Drago, wyprzedził go wielki koń z siedzącym na nim prawdziwym rycerzem. Zatrzymali się tuż przed Tomkiem tak, że